qalib

sif. <ər.> Üstün gələn (gəlmiş), qələbə çalan (çalmış). Qalib ordu. – Fəxrəddinin qalib dəstələri şəhərə girdiyi zaman, Gəncə qadınları qalib dəstələrin başına damlardan gül səpirdilər. M. S. O.. // İs. mənasında. Qaliblər marşı. – <İlyas qıza:> Şəxsi həyat üzərində qopan gurultular, yemək və qazanc üstündəki vuruşmalar, aldadanların şadlığı, aldananların göz yaşı, haqqını müdafiə edənlərin məğlubiyyəti, qaliblərin bayram təntənələri . . məni yoran işlərdəndir. M. S. O.. Qalib gəlmək (olmaq, çıxmaq) – 1) üstün gəlmək (olmaq, çıxmaq), qələbə çalmaq. Məğlub olanlar qalib çıxmağa tələsənlərdir. M. S. Ordubadi; 2) yarışda irəlidə olmaq, birinciliyi qazanmaq. Beynəlxalq şahmat yarışlarında şahmatçılarımız qalib gəldilər. – <Sevinc:> Bu mübarizədə qalib çıxmaq üçün gərək ağlın iti olsun, qolun da güclü. Z. Xəlil; 3) məc. Təsir etmək, zor gəlmək, əldən salmaq, üzmək. Biz uşaqların bütün günləri bağlarda keçirdi. Ta aclıq bizə qalib gəlməyincə evlərimizə qayıtmazdıq. S. S. A..